Over ons

Visie en missie
Onze geschiedenis

Visie

Ouders zijn de belangrijkste schakel in de opvoeding van hun kinderen. Maar in kwetsbare gezinnen met jonge kinderen is de draaglast vaak niet in evenwicht met de draagkracht. Sommige ouders hebben het zo zwaar dat ze hun kinderen niet de nodige geborgenheid en structuur kunnen geven. Naast de individuele factoren zijn er ook maatschappelijke factoren waardoor gezinnen geconfronteerd worden met sociale uitsluiting of isolement.

Door de onvoorwaardelijke aanwezigheid van een vrijwilliger in één gezin kan dit isolement doorbroken worden. De actieve steun en inzet op empowerment en talentontwikkeling verhogen de draagkracht én de toekomstkansen voor alle leden binnen deze gezinnen. Door ten allen tijde de anonimiteit van onze gezinnen te waarborgen, kan er een grote vertrouwensbasis groeien.

Missie

Domo wil dat alle kinderen de kansen krijgen om uit te groeien tot evenwichtige en veerkrachtige volwassenen. We willen voorkomen dat er ernstige en langdurige problemen ontstaan. Domo heeft ook drie kerntaken;

- Werken aan eigenwaarde, vaardigheden en zelfvertrouwen van ouders en kinderen

- Sociale steun, vriend aan huis zijn

- Sociaal netwerk herstellen, verruimen (bijv. cultuurparticipatie, sport, spel, vakantie...)

Hoe Domo ooit begon...

In mei 1990 hadden Adèle Picard en Lieve Devos, respectievelijk vanuit Patiënten begeleiding van Campus Gasthuisberg en werkgroep Kindermishandeling van de Gezinsraad Leuven, een informeel gesprek over het probleem kindermis(be)handeling:

“Kan er niet meer preventief gewerkt worden? Zouden we niet als vrijwilliger in een gezin, waar stress is, kunnen gaan helpen, de ouders wat ontlasten met de bedoeling extreme reacties tegenover de kinderen te voorkomen?” Je kunt zoveel doen door eenvoudig aanwezig te zijn en het gevoel te geven "je staat er niet alleen voor."

Dat was het uitgangspunt. Toen al hebben we enkele basisprincipes voor de werking vooropgesteld: niets opdringen, uitgaan van een vraag, vrijwilligers moeten op regelmatige basis samenkomen en elkaar ondersteunen, ervaringen uitwisselen.

...evolueerde...

Na contact met Prof. Eggermont, hoofd pediatrie

Universitaire Ziekenhuizen Leuven, in februari 1991,

zijn Adèle en Lieve in april 1991 samen begonnen met de ondersteuning van een gezin. Als een soort pilootproject

zouden ze alle ervaringen noteren en pas na zes maanden de organisatie verder uitbouwen.

Zo lang hebben ze niet gewacht. In juni 1991 werd een vergadering belegd met drie nieuwe vrijwilligers, Hilde, Ingrid en Nicole, en er werd ook een naam gevonden voor onze organisatie: DOMO (vriend) “aan huis”: Door Ondersteuning Mee Opvoeden.

In de eerste fase werd alles bekostigd door de vrijwilligers zelf. Naarmate Domo groeide kwam de nood aan financiële middelen. Daarom werd in 1993 met de financiële steun van de Koning Boudewijnstichting een vzw opgericht. Zo kon Domo een

aanvraag indienen bij het Ministerie van Welzijn om erkend

te worden als autonome vrijwilligersorganisatie, wat ook

bevestigd werd in 1994. Domo is gedurende de jaren

blijven groeien en heeft verschillende afdelingen.